بررسی اثر بابونه بر بهبودی زخم لیشمانیوز جلدی ناشی از لیشمانیا ماژور در موش های بالب سی

زمینه و هدف: درمان لیشمانیوز جلدی(سالک) هنوز بر پایه استفاده از ترکیب های 5 ظرفیتی آنتی موان که دارویی تزریقی و پرعارضه می باشد صورت می گیرد. هدف از این مطالعه بررسی اثر جوشانده بابونه به صورت موضعی بر زخم لیشمانیوز جلدی ناشی از لیشمانیا ماژور در موش های بالب سی می باشد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، 22 سر موش نژاد بالب سی پس از تلقیح پروماستیگوت لیشمانیا ماژور، در قاعده دم آنها، و ایجاد زخم لیشمانیوز، در سه گروه شامل؛: گروه تحت درمان با جوشانده بابونه (12 سر)، گروه تحت درمان با گلوکانتیم(5 سر ) و گروه بدون درمان(5 سر ) وارد شدند. به مدت دو هفته، روزانه موش های گروه اول به مدت 5 دقیقه در معرض جوشانده بابونه و گروه دوم با تزریق درون صفاقی داروی گلوکانتیم مورد درمان قرار گرفتند. قطر و وضعیت بهبودی زخم ها در ابتدا و پایان مطالعه بررسی و ثبت شدند. داده های با استفاده از آزمون های آماری تی زوجی، آنالیز واریانس و تست تعقیبی توکی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: مقایسه وضعیت بهبودی زخم در سه گروه نشان داد که زخم در3/58 درصد گروه دریافت کننده جوشانده بابونه و 80 درصد گروه دریافت کننده گلوکانتیم بهبود یافت، اما در گروه شاهد بهبودی زخم حاصل نشد و این تفاوت از نظر آماری معنی دار بود(028/0=p). میزان بهبودی زخم در دو گروه دریافت کنننده جوشانده بابونه و گلوکانتیم از لحاظ آماری تفاوت معنی داری نداشت(6/0=p). میانگین مساحت زخم در سه گروه بعد از درمان از نظر آماری تفاوت معنی داری داشت(0001/0=p)، اما میانگین مساحت زخم در دو گروه دریافت کننده گلوکانتیم و جوشانده بابونه از لحاظ آماری تفاوت معنی داری نداشت. نتیجه گیری: اثر جوشانده بابونه بر بهبودی زخم سالک نزدیک به اثر گلوکانتیم در درمان این بیماری می باشد. با توجه به این موضوع و وجود عوارض جانبی و روش استفاده از ترکیب های 5 ظرفیتی آنتی موان، می توان جوشانده بابونه را به عنوان داروی جایگزین در درمان بیماران مبتلا به سالک پیشنهاد نمود.